Even Apeldoorn bellen!

Hola todos!

Om het ritme van het schrijven erin te houden, kunnen jullie bij deze weer een reisverslag van ons lezen! Ondanks dat we het idee hebben dat er weinig nieuws te vertellen valt, kunnen we toch weer een pagina vol schrijven.

Terwijl ik (Linda) dit verslag schrijf, zitten we lekker in een cafeetje wat te drinken en hebben we uitzicht op de ‘Plaza’, waar het even geleden nog vol stond met Carnaval vierende mensen. Ja, al wordt Carnaval niet zo gevierd als in Nederland, ze presteren het hier om een hele week optochten te houden, waarbij mensen nat worden gegooid met water en ze elkaar bespuiten met schuim. Zo is Krijn al meerdere keren door een klein jochie ondergegooid met waterballonnetjes, op weg naar zijn nieuwe afstudeerplek: een cappuccino café! Elke dag staat de serveerster weer klaar met een ‘café americano’, heeft hij uitzicht op de ‘Plaza’, wordt er westerse muziek gedraaid en werkt het internet beter. Kortom, niet de minste plek om je scriptie af te maken! Nadat we allebei druk bezig zijn geweest voor onze studie, nemen we samen pauze en spelen we een potje 1000-punten kaarten als afleiding. (Oma, als we terug zijn spelen we weer een potje met z’n drieën!)’s Avonds gaan we vaak met z’n tweeën, of met de groep vrijwilligers uit eten (zoals ook afgelopen week). Dit is zo’n beetje onze dagbesteding voor doordeweeks. Tenzij deze wordt verstoord door onvoorziene probleempjes. Zoals deze week…

Zo begonnen de probleempjes deze week al goed met een bezoekje aan de dokter. Na 4 weken lang met buikklachten te hebben gelopen, was het toch maar eens tijd om op visite te gaan bij de reisdokter. De mentaliteit van Zuid-Amerikanen (‘mañana, mañana’ – wat zoiets betekent als: “Dat kan morgen wel.”) was gelukkig niet van toepassing, integendeel. Nadat ik mijn zegje had gedaan, werd ik bijna voor gek verklaard dat ik nu pas kwam, en werd er meteen gebeld naar het laboratorium. Binnen 10 minuten stond er iemand klaar om me te onderzoeken. Alle uitslagen waren binnen anderhalf uur binnen, en de volgende dag kon ik beginnen met het slikken van 4 (!) tabletten. Het bleek dat ik een salmonellabacterie in combinatie met een of andere parasiet/amoebe in m’n darmen heb. Al schrijvende kan ik gelukkig zeggen dat de antibioticakuren hun werk hebben gedaan en ik geen last meer heb!

Verder hebben we een rustige week gehad, tot het weekend aanbrak. Gezellig afgesproken met de groep vrijwilligers om wat te gaan eten en te drinken, kom je erachter dat je je limiet op de creditcard hebt overschreden. Probeer je “gewoon’’ te pinnen met je Rabopas, werkt deze ook niet. Lichte stress, alle ATM’s geprobeerd terwijl regen met bakken uit de lucht kwam, geen resultaat. Gelukkig konden we geld lenen van anderen, zodat we toch nog onze buikjes konden vullen met typisch Peruaans voedsel en hebben we genoten van salsamuziek en -dans. Weer een probleempje opgelost.

Zaterdag. Nog steeds geen geld kunnen pinnen, terwijl we net hadden gepland om een dag weg te gaan. Na nog 10 automaten te hebben geprobeerd, hebben we nog maar eens moeten lenen. Om 13.00u gingen we op weg met de bus naar dichtbij gelegen (2 uur verderop) plaatsen voor een interessant tripje. Nadat de weg naar het busstation al niet vlekkeloos verliep, afgezet te zijn door een taxi-chauffeur, verkeerde route naar de bestemming te hebben genomen, vervolgens te laat te zijn voor de bezichtiging, kwam ik er ook nog eens achter dat mijn telefoon met mijn sim-kaart met Nederlands abonnement is gestolen. Nadat ik de vorige avond nog doodleuk aan een nieuwe vrijwilligster had verkondigd dat Cusco zo’n veilige stad was (in het centrum is dit ook het geval), moest dit de dag erna even gerelativeerd worden aangaande de buitenwijken van Cusco. Gelukkig was het die dag geweldig goed weer, zo’n 25®C. Bovendien was het een schitterende busrit door de Andes. We kwamen langs archeologische plaatsen (die we later nog zullen bezoeken) en door idyllische valleien (zie foto’s die op Facebook komen). Tenslotte hebben we super lekker gegeten bij een ‘Chifa’. Dit is een restaurant waarbij ze Peruaans en Chinees voedsel combineren, een echte aanrader dus!

Na alle tegenslagen deze week waren er zeker ook wel vreugdevolle momenten. Zo kwam ons wasvrouwtje met een geweldige verrassing: ze had mijn sok terug gevonden (zo’n drie weken geleden is ze een sok van mij kwijtgeraakt)! Haha. En eindelijk is het me gelukt om Krijn over te halen om samen salsalessen te nemen. Elke avond geven ze in een bar van 9 tot 11 uur ’s avonds gratis (beginners)lessen. Als we terug komen zullen we uiteraard een demonstratie geven (dit typ ik zonder toestemming van Krijn :p). Om dit voor elkaar te krijgen, heb ik een compromis moeten sluiten: volgende week gaan we naar een voetbalwedstrijd van de grootste club van Cusco, Real Garcilaso (trotse bekerwinnaar afgelopen seizoen). Ze spelen tegen de bekendste club uit Peru: Alianza Lima (o.a. de ex-club van Claudio Pizarro en Jefferson Farfán – ex-PSV, nu Schalke'04 - tegenstander van onze trots: FC Twente), aldus Krijn.

Maandag koop ik een nieuwe telefoon en heb ik waarschijnlijk ook een nieuw Peruaans nummer. Mijn Nederlandse nummer is geblokkeerd, dus ben dan telefonisch alleen via m’n Peruaanse nummer of via Krijn bereikbaar.
Al was het een week met wat tegenslagen, het maakt het ook wel leuk en spannend. We vermaken ons nog wel even hier! Heel veel groetjes.

Ciao,


Linda y Krijn