Per mountainbike, raft & zipline naar Machu Picchu

¡Hola todos!

Al drie weken niets van ons laten horen via onze blog :o. Maar dat betekent alleen dat we laks zijn in het bijhouden van onze blog, niet dat we niet wat mee hebben gemaakt haha. Integendeel! In de afgelopen weken hebben we bijna alle (toeristische) plekken gezien rondom Cusco, waar Inca-ruïnes te bezichtigen zijn. Zo hebben we, via een mooi wandelpad van 11km, ruïnes rondom Cusco bekeken, hebben we de Heilige Vallei bezocht, waar vier belangrijke overgebleven bezichtigingen zijn, en zijn we naar de zuidelijke vallei gegaan, waar zelfs een pre-Inca nederzetting was. Al deze bezichtigingen hebben ons erg nieuwsgierig gemaakt naar de tocht waar we al een half jaar naar uitkijken, de Jungle Trail naar de Machu Picchu. Om jullie wat leestijd te besparen, zullen we van de eerste trips foto’s plaatsen, maar uiteraard willen we jullie de verhalen van de Jungle Trail niet onthouden!

Dit jaar is een speciaal jaar omdat de ‘Verloren Inca-stad’ Machu Picchu precies 100 jaar geleden ontdekt is door Hiram Bingham. Samen met de lokale bevolking heeft hij proberen te achterhalen wat er zich af heeft gespeeld, en hoe het kon dat deze stad niet door de Spanjaarden is gevonden. Om de stad heen zijn verschillende Inca-paden die je kan belopen. De meest populaire is de ‘Camino Inca’ of de ‘Inca Trail’. Wij hebben er voor gekozen om op een wat meer avontuurlijke wijze naar de stad te gaan, door de ‘Jungle Trail’ te doen. Deze bedraagt 4 dagen en 3 nachten. Van veel mensen hadden we gehoord dat een trektocht naar de Machu Picchu erg zwaar zou zijn, dus we (ik in ieder geval :p) zag(en) fysiek gezien wel enigszins tegen de wandeltochten op. Zeker omdat we nog steeds uitgeput zijn na het belopen van de trap bij ons appartement haha. Toch hadden we wel zin om te beginnen aan de trip, waarvoor we de eerste dag al om 5 uur ons nest uit moesten. Na zorgvuldig onze dagrugzak in te hebben gepakt, was het tijd om in het busje te stappen, waar we met 8 andere reizigers (2 Canadezen, 1 Duitse, 5 Britten), de reisleider en 13 mountainbikes naar Abra Malaga (4350m¬) werden gebracht. Hier zijn we gestopt om mountainbike-kleding (Zie foto’s) en uiteraard een mountainbike te ontvangen, om vervolgens 61 km af te dalen binnen 2,5 uur, tot een hoogte van 1430m. Wat een geweldige tocht was dat! Na een paar mankementen van Krijns fiets, de ‘Gringo-killer’ (een scherpe bocht in het parcour) te hebben overleefd en geweldig nat te zijn geworden door de te overbruggen riviertjes, kwamen we aan in Santa Maria. Hier een lekkere lunch gehad en daarna heeft Krijn besloten om met een paar anderen van de groep te gaan raften! Ik heb erg mooie foto’s kunnen maken van dit avontuur, omdat ik samen met het Duitse meisje met een busje langs de rivier ben gegaan. Gelukkig heeft Krijn in het bootje gezeten dat níet over de kop is geslagen, maar vlak voordat hij kon uitstappen wou hij toch graag voelen hoe koud het water was en ging al eerder kopje onder haha. En ik stond lekker droog aan de kant. Met camera :p. Nadat iedereen zich af had gedroogd, werden we met het busje naar het begin van onze eerste steile wandeling gebracht. Gelukkig was het maar een half uurtje, maar het was inmiddels al donker, de eerste keer in de jungle dus erg vochtig! en de weg ging steil omhoog. Onderweg hebben we nog een aapje gezien, dat aan een touwtje vast zat en we hebben ook vast de kans gehad om veel enge beestjes te zien maar een van onze zaklantaarns deed het niet meer, misschien maar goed ook :p. Eenmaal aangekomen bij de jungle lodge konden we een lekkere douche nemen, uiteraard wel een koude. Er werd ons verteld dat ze in de jungle vaak apen, slangen e.d. eten, dus we waren wel nieuwsgierig wat ons voorgeschoteld zou worden. Gelukkig ( of helaas) werd er, de beroemde/beruchte, soep en kip met rijst gekookt. Bij terugkomst in onze kamer, die we moesten delen met twee Britten, stond er nog een verrassing te wachten. Een lekkere dikke spin die een mot aan het opeten was. Ondanks Krijn de spin heeft geplet met een plastic flesje, heb ik de eerste paar uur niet kunnen slapen haha. Gelukkig toch nog een paar uur kunnen slapen om vervolgens gewekt te worden door rondvliegende papegaaien. En wanneer je de deur opendeed, rook je gewoon de heerlijk frisse lucht van het oerwoud. Dat is nog eens wakker worden :). FF ontbeten om daarna te beginnen aan een 7 uur durende wandeltocht, die echt geweldig was! Voordat we begonnen kregen we allemaal, net zoals de Inca’s deden, een soort schildering op onze gezichten, gemaakt van een plaatselijke vrucht waar nog steeds make-up van gemaakt wordt. Het eerste uur hebben we vooral moeten klimmen, wat wel ff uitputtend was met 25 graden en hoge luchtvochtigheid. Na dit uur ging de route op en af en hebben we redelijk wat (voor ons) bijzondere beesten en vruchten gezien. Zo hebben we ‘’kleine’’ spinnen en rupsen gezien die dodelijk zijn bij aanraking, zagen we een toekan langsvliegen en heeft Krijn een 2m lange slang gezien, die wegkroop toen ik dichterbij kwam :p. Langs het pad groeiden avocado’s, maracuyá’s, passievruchten, sinaasappels en een hele reeks andere vruchten waarvan ik de namen niet kan onthouden. Rond het middaguur was er tijd voor een lekkere lunch en een siësta in hangmatten. Na het chillen vervolgenden we onze tocht langs de rivier, de río Vilcanota. Hierbij moesten we ook over krakkemikkige bruggetjes en hebben we de rivier over moeten steken via een kabelbaan met een passagiersbakje eraan. De 7 uur durende tocht eindigde in thermale waterbaden, relaxed! Na heerlijk te hebben gebadderd konden we met een busje naar ons hostel in Santa Teresa. Weer een lekker diner gehad en is Krijn met de groep nog even naar de plaatselijke discotheek geweest (ik had wat buikpijn). Tijdens het diner hebben we besloten om de volgende ochtend te gaan Zip-linen, wat inhoudt dat je als een aap via 6 kabelbanen tussen de bergen slingert haha. Een grote angstoverwinning voor mij, vond het doodeng voordat ik begon maar na de eerste kon ik zeker genieten van het uitzicht! Je zat vast in een soort tuigje (zoals bij wandklimmen) waaraan een clipje vastzat die je telkens moest bevestigen aan de kabel. Krijn heeft nog een filmpje kunnen maken dus die proberen we op internet te zetten. Na de adrenaline-rush konden we relaxed in een busje zitten om naar de lunch te worden gebracht. We hadden daarna nog maar een 3 uur durende wandeltocht voor ons, dus deze dag viel ons fysiek erg mee. De tocht was langs een treinrails, die ons naar ons hotel in Aguas Calientes zou brengen. Warm water werd ons beloofd, maar helaas.. inmiddels zijn we wel weer wat gewend en werd de instelling ‘we hebben in ieder geval water’. Na het eten op tijd naar bed omdat we die nacht om 4 uur gewekt zouden worden. De laatste wandeltocht, naar de Machu Picchu, begon om 4.30u. Zaklantaarn aan, paspoortcontroles gehad en lopen maar. Een uur steil omhoog gelopen terwijl het zweet van je hoofd af drupt. Ik had af en toe wat conditionele (of mentale) moeite (en last van m’n heup), maar Krijn had een goede dag! Na een uur ploeteren was het dan zover: de ingang van de Machu Picchu! Het gaf zo’n goed gevoel om na 3 dagen rond te trekken het eindpunt te bereiken. Dit was waar we al een half jaar naar uit hadden gekeken. Na even in de rij te moeten wachten tussen mensen die lekker lui met de bus gingen, dus schoon roken en geen zweetdruppel te bekennen hadden, kregen we een uur durende rondleiding in de ‘Verloren Stad’. Hierbij hebben we nog even uit kunnen rusten want voor ons was de fysieke inspanning nog niet voorbij. We hadden gereserveerd om nog een andere berg (die je altijd op de ‘beroemde’ plaatjes van Machu Picchu ziet) te beklimmen, de Huayna Picchu. Dit zou nog 300m steil omhoog zijn, wat we ook binnen een uurtje hebben gedaan. Helaas hebben we niet van het uitzicht kunnen genieten, want het enige uitzicht dat we hadden was een dicht wolkenpak. We zijn dus al weer snel afgedaald om de rest van de stad te bekijken. But we did it!! Haha. Na uiteraard foto’s te hebben genomen op de beroemde fotoplekken, hebben we genoten van een veel te duur stuk quiche. Stelletje afzetters daar. Toen hebben we, heel lui, de bus terug genomen naar ons hotel en hebben we lekker warm (!!!) kunnen douchen. Daarna samen met het Duitse meisje geluncht, waar we overigens nog eens bij de neus werden genomen, maar waar we niet ingetrapt zijn. Toen we namelijk om de rekening vroegen, zagen we een extra bedrag bijgeschreven van zo’n 22 soles (een hoofdgerecht kostte ook zoiets) voor ‘servicies local’, wat zoiets betekende als bijgeschreven fooi. Uiteraard even gevraagd wat dit te betekenen had, waarop de serveerster met het verhaal kwam dat dat ‘’heel normaal’’ was in deze plaats en omstreken, omdat ze volgens eigen zeggen geen salaris zou ontvangen. Dit is dus een vorm van geweldig misbruik maken van toeristen in deze veel te toeristische plek. Voor de tijd had ze hier niets over vermeld dus we vonden het absoluut niet nodig om zoveel fooi te geven, zeker niet als ze het op deze manier af dwingen. ‘s Avonds konden we met de trein en bus terug naar Cusco, waar we om een uur of elf aankwamen en meteen in slaap zijn gevallen (ik was dat eigenlijk al in de trein :p). Nog steeds denken we veel terug aan deze geweldig mooie trip met zoveel nieuwe indrukken en nieuwe ervaringen, super!

De volgende ochtend hadden we ontzettend veel was en kwamen we erachter dat we een souvenir mee hadden genomen tussen de was.. een ontzettend dikke spin!! Die is inmiddels hardhandig geplet door mijn lieftallige vriendje en kan ik weer lekker slapen haha. Krijn is inmiddels druk bezig met zijn scriptie, die hij deze week af wil ronden. Inmiddels heb ik ook een goede beoordeling gekregen voor mijn stage, waar ik uiteraard erg blij mee ben! Nog maar 4 weken en we zijn al weer thuis.. het gaat ontzettend snel! Natuurlijk hebben we weer zin om naar huis te gaan, maar nu we nog maar zo weinig tijd hier zijn voelt het ook wel weer raar omdat we een super leuke tijd hebben gehad en nog steeds hebben.

Vanavond onze 4e salsales en daarna uit eten met de vrijwilligersgroep, gezellig!