Stage Linda
Door: Linda
Blijf op de hoogte en volg Krijn & Linda
19 Februari 2012 | Peru, Cuzco
Hier even een apart verslagje van mijn belevenissen op het gebied van fysiotherapie!
In het vorige reisverslag liep ik (Linda) nog stage in een zeer ouderwets project. Omdat het toch meer een idee van vrijwilligerswerk werd (lees: mensen eten geven, was opvouwen en helpen bij feestjes), ben ik na 3 dagen meteen in een ander project geplaatst, omdat ik hier tenslotte ben voor stage en niet voor vrijwilligerswerk. Gelukkig kon het meteen geregeld worden met de organisatie en loop ik momenteel stage in een kliniek waar alleen consulten (onderzoek en/of behandeling) worden gegeven. Tot mijn grote verbazing hebben ze hier een erg moderne afdeling fysiotherapie (voor insiders: ze maken gebruik van TENS, laser, warmtecompressen, ultrageluid, magnetische velden, massage en oefentherapie)! Mijn begeleider is een revalidatiearts en tevens professor aan de universiteit, waar de opleiding fysiotherapie wordt gegeven. Nu klinkt arts/professor heel wat, maar in Peru kan je een revalidatiearts gewoon vergelijken met een Nederlandse fysiotherapeut. Op de afdeling lopen twee artsen, die alle onderzoeken doen en de behandeling kiezen en ongeveer 10 studenten. Erg leuk dat er veel studenten zijn, omdat de helft hiervan van ongeveer mijn leeftijd is. Studenten mogen hier alleen behandelen. De patiënten zijn altijd erg dankbaar en met de meesten begin ik momenteel al een band op te bouwen. Met mijn Spaans gaat het inmiddels al stukken beter! Het is zo fijn dat mensen je op een gegeven moment begrijpen en je gewoon een gesprek kan voeren. Iedereen helpt me: mensen gaan langzamer praten of gebruiken andere woorden om het wat makkelijker te maken. Volgende week gaat mijn begeleider voor een maand op vakantie, waardoor ik al zijn patiënten over kan/mag nemen! Fijn om dit vertrouwen te krijgen.
Omdat ik niet echt had verwacht dat ik qua niveau niet veel bij zou leren, heb ik nu toch de kans om wat te leren. Mijn begeleider is erg aardig, praat met opzet langzaam en kan ook nog wat Engels. Momenteel ben ik hem Nederlands aan het leren, haha. Schijnbaar is onze taal erg moeilijk om te leren, zowel grammaticaal maar voor Spaanstaligen ook qua klank. Ik moet altijd erg lachen om z’n uitspraak.
Elke dag ga ik met de bus naar m’n stage. Met de bus gaan is hier echt een hele belevenis! Zo is er een busstation waar ik elke ochtend wacht op een bus (zo groot als een uitgaansbusje voor 12 personen). Om de paar minuten gaat er een bus naar de kliniek, maar komen er ook veel bussen langs die een andere richting op gaan. Om te weten welke bus je moet hebben, moet je goed opletten. De busjes komen langs, de deur gaat open en vervolgens wordt er binnen een paar seconden geschreeuwd welke haltes de bus heeft. Voor mij dus niets van te verstaan, ik vraag me zelfs af of dit voor Peruanen te verstaan is, haha. Gelukkig zijn er twee soorten busjes waarmee ik altijd kan gaan. Busjes zijn bijna altijd stampvol en best klein. Zeker voor mij, ik sta regelmatig gebukt in een busje. Veiligheid is ver te zoeken, maar voor 0.70 soles (ca. € 0,20) kun je ook niet meer verwachten. Gelukkig staan mannen vaak voor me op in de bus, machocultuur hè :).
Doordeweeks zijn we dus wel druk met de opleiding, maar hebben we gelukkig in de weekenden tijd om wat te zien van de omgeving. Hierover kun je in ons volgend reisverslag lezen!
Groeten
In het vorige reisverslag liep ik (Linda) nog stage in een zeer ouderwets project. Omdat het toch meer een idee van vrijwilligerswerk werd (lees: mensen eten geven, was opvouwen en helpen bij feestjes), ben ik na 3 dagen meteen in een ander project geplaatst, omdat ik hier tenslotte ben voor stage en niet voor vrijwilligerswerk. Gelukkig kon het meteen geregeld worden met de organisatie en loop ik momenteel stage in een kliniek waar alleen consulten (onderzoek en/of behandeling) worden gegeven. Tot mijn grote verbazing hebben ze hier een erg moderne afdeling fysiotherapie (voor insiders: ze maken gebruik van TENS, laser, warmtecompressen, ultrageluid, magnetische velden, massage en oefentherapie)! Mijn begeleider is een revalidatiearts en tevens professor aan de universiteit, waar de opleiding fysiotherapie wordt gegeven. Nu klinkt arts/professor heel wat, maar in Peru kan je een revalidatiearts gewoon vergelijken met een Nederlandse fysiotherapeut. Op de afdeling lopen twee artsen, die alle onderzoeken doen en de behandeling kiezen en ongeveer 10 studenten. Erg leuk dat er veel studenten zijn, omdat de helft hiervan van ongeveer mijn leeftijd is. Studenten mogen hier alleen behandelen. De patiënten zijn altijd erg dankbaar en met de meesten begin ik momenteel al een band op te bouwen. Met mijn Spaans gaat het inmiddels al stukken beter! Het is zo fijn dat mensen je op een gegeven moment begrijpen en je gewoon een gesprek kan voeren. Iedereen helpt me: mensen gaan langzamer praten of gebruiken andere woorden om het wat makkelijker te maken. Volgende week gaat mijn begeleider voor een maand op vakantie, waardoor ik al zijn patiënten over kan/mag nemen! Fijn om dit vertrouwen te krijgen.
Omdat ik niet echt had verwacht dat ik qua niveau niet veel bij zou leren, heb ik nu toch de kans om wat te leren. Mijn begeleider is erg aardig, praat met opzet langzaam en kan ook nog wat Engels. Momenteel ben ik hem Nederlands aan het leren, haha. Schijnbaar is onze taal erg moeilijk om te leren, zowel grammaticaal maar voor Spaanstaligen ook qua klank. Ik moet altijd erg lachen om z’n uitspraak.
Elke dag ga ik met de bus naar m’n stage. Met de bus gaan is hier echt een hele belevenis! Zo is er een busstation waar ik elke ochtend wacht op een bus (zo groot als een uitgaansbusje voor 12 personen). Om de paar minuten gaat er een bus naar de kliniek, maar komen er ook veel bussen langs die een andere richting op gaan. Om te weten welke bus je moet hebben, moet je goed opletten. De busjes komen langs, de deur gaat open en vervolgens wordt er binnen een paar seconden geschreeuwd welke haltes de bus heeft. Voor mij dus niets van te verstaan, ik vraag me zelfs af of dit voor Peruanen te verstaan is, haha. Gelukkig zijn er twee soorten busjes waarmee ik altijd kan gaan. Busjes zijn bijna altijd stampvol en best klein. Zeker voor mij, ik sta regelmatig gebukt in een busje. Veiligheid is ver te zoeken, maar voor 0.70 soles (ca. € 0,20) kun je ook niet meer verwachten. Gelukkig staan mannen vaak voor me op in de bus, machocultuur hè :).
Doordeweeks zijn we dus wel druk met de opleiding, maar hebben we gelukkig in de weekenden tijd om wat te zien van de omgeving. Hierover kun je in ons volgend reisverslag lezen!
Groeten
-
19 Februari 2012 - 18:39
Marian En Ans:
Nederlandse mannen kunnen er wat van leren.
Klinkt goed je verhalen over de stage.
Groetjes Hans en Gerard -
19 Februari 2012 - 18:58
Stijjo:
hoi linda en krijn,
heerlijk zeg jullie verhalen, eindelijk de site gevonden en jullie belevenissen gelezen. Er gaan allerlei herinneringen leven :-) En wat super voor je Linda dat je nu al zoveel vertrouwen krijgt. Had ik ook niet anders verwacht haha. Krijn succes met je scriptie en Heel veel genieten daar. Pas goed op elkaar! groetjes stijjo -
19 Februari 2012 - 19:10
Rosanne:
Hoi Linda,
Dat klinkt beter. Je wilt toch ook wat leren in je stage! Succes.
Liefs Roos -
19 Februari 2012 - 21:03
Gerrit En Ria:
Als er zoveel in een kleine bus gaan, kunnen we ook met zijn allen wel in één auto naar oostenrijk.........
Fijn dat je nu op de goede plek zit.
groetjes, ook aan Krijn
gerrit en ria -
20 Februari 2012 - 14:34
Jelmar:
Hey,
Leuk dat je nu wat meer fysiotherapie kan doen. Ik had niet verwacht dat ze daar al zo modern waren qua fysiotherapie.
Veel succes en plezier daar!
Groeten Jelmar
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
