Een vleugje Tibet

We hadden om meerdere redenen hoge verwachtingen van Sìchuān (de provincie waar Chéngdū in ligt): vanwege de in het vorige reisverslag beschreven fauna (panda’s), de natuur (bergachtig), de cultuur (op de grens met Tibet) en culinair (het Sichuaneze voedsel staat hoog aangeschreven) heeft het enorm veel te bieden. De eerste dag in Chéngdū hebben we het centrum enigszins verkend; we bezochten het levendige, sfeervolle stadsplein waar ouderen zich vermaakten met Tai Chi en de jongsten bellen bliezen. Dit onder het toeziend oog van Mao; er staat namelijk een groot standbeeld van hem aan de rand van het plein. Hierna gingen we naar een opmerkelijk rustig park – vooral als je je bedenkt dat Chéngdū ruim 10 miljoen inwoners heeft. Toen onze magen begonnen te knorren, waren we blij dat we door een islamitische wijk met islamitisch street food liepen: allerlei ‘raar’ fruit, noten en (halal) vlees. We zijn vanwege de hygiëne nog vrij voorzichtig met street food en besloten enkel enkele lekkere noten te kopen. Tenslotte gingen we onze magen verder vullen in een overheerlijk Chinees restaurant. Uit eten gaat hier aanzienlijk anders dan in Nederland. Enkele verschillen zijn het feit dat restaurants niet zijn verwarmd, dat je à la tapas meerdere gerechten besteld, dat je met stokjes eet en dat uit eten hier vaak nog geen half uur in beslag neemt, aangezien het eten binnen no time klaar is. Daarnaast is het (eet)gedrag van klanten anders: er wordt geslurpt en obers worden over het algemeen ondankbaar behandeld. Het schijnt dat je ook mag boeren als blijk dat het eten heeft gesmaakt, maar dit hebben we tot op dit moment nog niet gehoord (gelukkig maar!) of zelf gedaan. :P Het Sichuaneze voedsel smaakt echt verrukkelijk! Tot nu toe veruit het lekkerste wat we hebben geproefd. Het typeert zich doordat het vaak scherp (en niet ‘Hollands’ scherp, maar ‘echt’ scherp) is. Overigens smaakt het Chinese eten in China compleet anders dan het Chinese voedsel in Nederland.

Het eerste tripje vanuit Chéngdū ging naar Lèshān. In Lèshān staat het grootste boeddhabeeld ter wereld met een indrukwekkende hoogte van ruim 71 meter. De oren van de boeddha zijn 7 meter lang en zijn grote tenen schijnen 8,5 meter lang te zijn. Dit kolos is 1200 jaar geleden uit de rotsen gehakt. Het was een drukte van jewelste bij dit beeld, vandaar dat we het enkel van een afstandje hebben bekeken. Bij ons uitkijkpuntje – aan het water – waren enkele mannen van middelbare leeftijd bezig met een nieuwjaarsduik. Geïnspireerd door Nederland?

De volgende trip was een driedaagse via Kāndìng naar Tăgōng. Tăgōng ligt op de grens met Tibet en staat bekend om haar schitterende graslandschap. Tussentijds overnachtten we in Kāndìng: een dorpje ingeklemd tussen machtige bergen. De volgende dag vertrokken een Chinese toeriste, Linda, de chauffeur en ik per Jeep om hier een dag door dit imponerende landschap te rijden. Ik genoot met volle teugen! In China ben je nagenoeg nooit alleen, overal zijn Chinezen. Je weet dat het zo is, maar soms is het fijn om de rustige oorden op te zoeken. Hier vonden we de rust volop. Tussenstops in ‘the middle of nowhere’ waar je lekker kon wegdromen met magnifieke uitzichten. Het gras is in deze tijd van het jaar dor, maar dat maakt het uitzicht niet minder mooi. Dit gehele gebied ligt op meer dan 4.000 meter hoogte (met de hoogste pieken boven 7 km hoogte!), wat er voor zorgde dat het overal vroor; resulterend in de nodige sneeuw en ijs en – tezamen met een snijdende wind – soms voor geklappertand zorgt. Het imponerende landschap en de heerlijke rust waren de trip al meer dan waard. De trip werd echter nog mooier door de Tibetaanse cultuur. Dat we in een Tibetaanse regio waren, werd zichtbaar door felgekleurde vlaggetjes op bergen, bij gebouwen en bij tempels. Op deze vlaggetjes staan gebeden in het Sanskriet, zo werd ons verteld. Daarnaast zagen we veel Tibetaanse monniken en ‘overige’ Tibetanen, die kleurig en netjes gekleed waren (het lijkt qua kleding enigszins op Peru). Tenslotte merkten we het door de dieren: overal graasden yaks (en wilde paarden). Na enkele uren hadden we een tussenstop bij een uitermate aardig Tibetaans echtpaar. Dat dit rasechte Tibetanen waren, maakte de man kenbaar door vol trots foto’s te tonen waarop het hele gezin voor het Tibetaanse paleis in Lhasa (de hoofdstad) staan. Bij dit echtpaar kregen we de befaamde Tibetaanse yak-melkthee. We verwarden deze met de eveneens bekende boterthee die niet lekker schijnt te zijn (aldus Floortje Dessing ;-)), maar deze melkthee beviel goed. Een tweede delicatesse die we kregen, was yoghurt afkomstig van yaks (later op de dag zouden we nog een stukje yak proeven). Eerlijk gezegd merkte ik weinig verschil met yoghurt van ‘onze’ Nederlandse koeien. We vervolgden onze route, stopten bij mooie bezienswaardigheden om stukjes te lopen of om foto’s te maken en kwamen rond het middaguur bij een Tibetaans klooster in Tăgōng aan. We zagen hier vele monniken en gebedsrollen. ’s Middags maakten we nog de nodige stops, waaronder bij het enige geopende restaurant (vanwege nieuwjaar), om aan het eind van de middag tevreden weer in Kāndìng aan te komen.

Over één ding zijn Linda het eens; ooit moeten we naar Tibet! Maar eerst gaan we naar Lìjiāng in de provincie Yúnnán… Een subtropische provincie waar o.a. een meerdaagse wandeling op ons wacht: de Tiger Leaping Gorge (Tijgersprongkloof).

Groeten,
Krijn